Pedagog

 

 

Jak nauczyć dziecko radzić sobie z trudnymi emocjami?
W każdym z nas codziennie pojawia się wiele emocji. Radość, zaskoczenie, smutek, złość czy strach
to sygnały powstające w naszym mózgu - dają nam znać, że coś jest dla nas przyjemne bądź
nieprzyjemne. Ewolucja wyposażyła człowieka w emocje i stanowią one cenną wskazówkę przy
podejmowaniu wielu decyzji. Niełatwo zgodzić się z naturą i postrzegać je wszystkie jako
pożyteczne… Te nieprzyjemne często traktujemy jako niechciane, czasami też trudno się z nimi
uporać. Radzenie sobie ze wszystkimi przeżyciami to prawdziwe wyzwanie dla dorosłego, więc nie ma
co się dziwić dzieciom, że ich metody często bywają nieskuteczne. Jak pomóc naszym pociechom?
Oto kilka wskazówek, które pomogą dzieciom radzić sobie z trudnymi emocjami:
1. Nazwanie emocji. Pierwszym krokiem do rozwiązania problemu jest nazwanie go. Jeśli
problemem jest nieprzyjemna emocja to bardzo pomocne może okazać się określenie jej, na
przykład: „O, boisz się duchów” albo „Widzę, że złości cię to”. Warto zaznaczyć, że
zaprzeczanie dziecięcym przeżyciom ( „Jesteś za duży żeby bać się duchów”, „No nie złość się
już!” ) niesie skutek odwrotny. Dziecko zamiast czuć się zrozumiane czuje się
nieakceptowane. Nagromadzone nieprzyjemne emocje bez możliwości upustu odbijają się na
kondycji psychofizycznej.
2. Rysunek. Warto mieć pod ręką kilka czystych kartek papieru i kredki. Jeśli widzimy, że w
dziecku kłębią się nieprzyjemne emocje topodajemy przybory plastyczne i mówimy: „Widzę,
że czujesz się źle. Narysuj to”. Pożyteczne może okazać się stworzenie „kącika złości” do
którego dziecko (i nie tylko!) może zawsze podejść i za pomocą ekspresji plastycznej wyrzucić
z siebie to co nieprzyjemne. Pamiętajmy, czasami łatwiej coś narysować niż wyrazić słowami
czy gestem.
3. „Kącik złości”. To specjalnie wydzielone miejsce, w którym wyrażanie złości jest jak
najbardziej dozwolone. W takim kąciku mogą znajdować się kartki i kredki do tworzenia
rysunku (patrz punkt 2.), stare gazety do zgniatania, gniotki czy miękkie piłeczki. Tu można
mazać, gnieść i ściskać. Złość ma szansę wyjść z dziecka w sposób bezpieczny dla niego i jego
otoczenia.
4. Bajkoterapia. Jest to forma pomocy dzieciom głównie w wieku przedszkolnym. Opowieść o
bohaterze przeżywającym to samo co nasz maluch dzieła kojąco. Dziecko dowiaduje się, że
nie tylko ono ma dany problem, uczy się nazywać swój stan i radzić sobie z nim. Na polskim
rynku jest mnóstwo książek pomagającychw sytuacjach takich jak: pójście do przedszkola,
nieuleczalna choroba w rodzinie, śmierć bliskiej osoby, a nawet lęk przed wodą lub wizytą u
lekarza.
5. Przykład dorosłego. Jesteśmy wzorami postępowania dla dzieci. Jeśli nasza pociecha widzi jak
rodzic ze złością trzaska drzwiami to nie uda nam się jej przekonać by ona tego nie robiła.
Modelujemy zachowania dzieci i czy tego chcemy czy nie to one powtarzają nasze działania.
Panowanie nad gniewem i agresją w codziennych sytuacjach
Gniew to emocjonalna reakcja na zagrożenie mobilizująca do walki.
U małego dziecka gniew prowadzi przeważnie do impulsywnych działań - zanim dziecko zdoła pojąć
dlaczego się złości i jak można by sobie z tym poradzić.
Niektórzy dorośli uważają gniew za uczucie „złe”, którego nie wolno do siebie dopuszczać.
Tymczasem jest on nieunikniony i często bardzo potrzebny. Wyzwalany jest przez wiele rozmaitych
przyczyn i pełni konkretną funkcję (obronną).
Zadaniem rodzica nie jest tłumienie przykrych dla dziecka uczuć (w tym gniewu) lecz pomoc dziecku
w rozpoznawaniu i nazwaniu uczuć, rozmawianiu o nich i radzeniu sobie z ich wyrażaniem.
Dzieci potrzebują od rodziców wsparcia, kiedy uczą się przeżywać złość i gniew bez krzywdzenia
innych i samych siebie.
Pomocne kroki:
1. Poznanie przyczyny gniewu,np.:
-dziecko chce zwrócić na siebie uwagę,
-jest złe, że zepsuto mu lub zabrano zabawkę,
-jest przeciążone nadmiarem wrażeń lub zmęczone wydarzeniami całego dnia,
-używa agresji w obronie przed realnym lub wyimaginowanym zagrożeniem,
-dziecko może mieć trudności komunikacyjne, opóźnienia w rozwoju mowy, które nie pozwalają
na swobodne wyrażanie swych potrzeb, co powoduje silną frustrację, a nawet gniew,
-dziecko przeżywa niepowodzenia, poniosłoporażkę,
-dziecko nie może osiągnąć tego, co zamierzało,
-przeżywa wstyd i upokorzenie,
-zranione zostały uczucia dziecka,
- dziecko ma poczucie niesprawiedliwości i krzywdy,
- poważniejsze przyczyny gniewu, który długo się utrzymuje: konflikty małżeńskie rodziców,
zaburzenia i opóźnienia rozwojowe, które utrudniają uczenie się i zawieranie przyjaźni,
traumatyczne przeżycia, depresja (potrzebna pomoc psychologa lub psychiatry)
2. Pomoc dziecku w radzeniu sobie ze złością, w opanowaniu gniewu:
W zależności od wieku dziecka i przyczyny pojawienia się gniewu skuteczne mogą być:
-odwrócenie uwagi (można podsunąć dziecku jakąś przyjemną myśl, pokazać coś śmiesznego,
znaleźć mu jakieś ciekawe zajęcie),
-aktywność fizyczna (np. uderzanie w worek treningowy lub poduszkę, „wytupywanie złości”
odbijanie piłki, bieganie, jazda na rowerze),
- ekspresja twórcza (np. szybkie bazgranie kredkami, rysowanie wściekłych potworów,
budowanie wież z drewnianych klocków i przewracanie ich, odgrywanie scenek o złości
lalkami lub kukiełkami),
-niektórym dzieciom może też pomóc głośny krzyk w wybranym miejscu, wykrzyczenie złości,
„ryczenie lwa”,
-odizolowanie dzieckaod źródła złości, zostawienie go przez jakiś czas samego, co pozwoli
muszybciej się wyciszyć – ale nie traktujemy tego jako kary, możemy dać dziecku w tym
czasie wodę do wypicia, puzzle do ułożenia, książeczkę z obrazkami itp.,
-pocieszanie – kiedy minie atak złości, dziecko potrzebuje uścisku dorosłego, przytulenia,
pokołysania lub samouspokojenia, np. poleżenia pod kocykiem, przytulenie ulubionego
pluszaka i zaśpiewanie mu piosenki,
-rozmowa przynosi ulgę w negatywnych emocjach, zachęcamy dziecko do wyjaśnienia
powodów zdenerwowania; dziecko łatwiej się uspokoi, jeżeli w kilku słowach okażemy mu, że
rozumiemy powód jego złości (ale nie akceptujemy agresywnego zachowania – jeśli takie
miało miejsce), np. „Nic dziwnego, że rozzłościłaś się, kiedy Patrycja zabrała ci zabawkę. Bicie
się to nie jest jednak dobry sposób , żeby jej to pokazać. Może znajdziemy inny sposób,
żebyś poczuł się lepiej?” (jeśli dziecko nie odpowie, sami podajemy różne propozycje),
-rozwiązywanie problemów – dziecko może potrzebować naszej pomocy w rozpoznaniu
przyczyny swojego gniewu i znalezienia dobrego rozwiązania.
Pomocne mogą być pytania do zagniewanego dziecka:
 „Co się dzieje? ( i pytania pomocnicze, jak dziecku trudno jest odpowiedzieć: „Nie
chcesz czegoś zrobić?”, „Nie chcesz się czymś podzielić?”, „Nie chcesz poczekać na
swoją kolej?” itp.),
 „Co czujesz?”(np. „Ze jest to niesprawiedliwe?, „ Że jesteś na kogoś zły?”, „Że jest ci
smutno?”, „Jakbyś miał zaraz wybuchnąć?”),
 „Co możesz zrobić?” („Jeśli kopniesz kolegę, co on poczuje?”, „Jeśli powiesz mu czego
chcesz, czy pozwoli ci wziąć?”, „Jeśli nie, zapytaj, czy może się podzielić lub zamienić
na coś, czym on chciałby się pobawić.”)
-dzieci uczą się z przykładu, poprzez obserwację, jak inni radzą sobie z silnymi emocjami, stąd
rozgniewani rodzice powinni umieć przyznać się, że są źli, wytłumaczyć przyczynę i dać
dzieciom przykład wolnego od destrukcji sposobu na wyrażenie gniewu.
Co zrobić kiedy dzieci pod wpływem emocji zachowują się agresywnie:
 Należy przytrzymać dziecko/dzieci i przerwać agresywne zachowanie w sposób
stanowczy, zapewnić bezpieczeństwo „Nie wolno bić”, „W tej chwili przestańcie się
bić” – jeśli dzieci nie posłuchają, należy je rozdzielić. Wyślijcie dzieci na jakiś czas do
osobnych pomieszczeń.
 Pocieszcie zarówno ofiarę, jak i napastnika – oboje tego potrzebują. Silne emocje –
poczucie krzywdy, ból, strach, poczucie winy czy pragnienie odwetu – utrudniają im
obiektywną ocenę tego, co się stało i dojście do porozumienia.
 Wyznaczcie przejrzyste granice, przypomnijcie zasady „Bicie jest złe i nie będziemy
wam na to pozwalać”, „Nie wolno nikogo bić”. Sprawdzamy, czy dziecko potrafi to
powtórzyć i czy rozumie, dlaczego jest to takie ważne.
 Ustalcie konsekwencje stosowne do przewinienia – są konieczne, żeby dzieci
nauczyły się kojarzyć swoje działania z ich skutkami „Jeżeli będziesz biła inne dzieci,
będziesz musiała siedzieć sama, dopóki się nie nauczysz, że nie wolno bić”.
Przypominamy naturalne konsekwencje „Jeśli będziesz sprawiać dzieciom ból, nie
zechcą się z tobą więcej bawić nie będą chciały być twoimi przyjaciółmi”.
 Konieczne są przeprosiny i wybaczenie. Przyjmując przeprosiny zapewniacie dziecko,
że wierzycie w jego poprawę. I że wiecie, że dziecko jest dobre. Dziecko, które jest
przekonane, że inni uważają je za złe i niegrzeczne, samo wkrótce w to uwierzy i
będzie to podkreślać swoim postępowaniem.
 Empatia. Pomóżcie napastnikowi postawić się na miejscu poszkodowanego: „Czy
potrafisz sobie wyobrazić, jak ty byś się czuła, gdyby tobie ktoś wyrwał zabawkę?”
Drugie dziecko też powinno zrozumieć uczucia przeciwnika „Ten chłopczyk widział jak
się fajnie bawisz i też chciał. Nie powinien ci oczywiście wyrywać zabawki. Jednak jak
mu powiesz, że może się pobawić jak ty skończysz albo się z nim podzielisz, tonie
będzie miał powodu, by się z tobą szarpać”
 Rozwiązanie konfliktu. Kiedy dzieci zrozumieją, co czuje drugie, będą gotowe do
rozwiązania konfliktui pogodzenia się. Rodzic może powiedzieć „Musisz to oddać.
Powiedz, że przepraszasz. Kiedy Janek skończy się bawić, poproś żeby pożyczył ci
autko, albo spytaj, czy nie chce się zamienić na którąś z twoich zabawek”
 Dla rodzica/opiekuna: ważne jest przeanalizowanie, szukanie ukrytych przyczyn
agresywnego zachowania i wysunięcie wniosków na przyszłość. Analizujemy sytuację:
przed jakim wyzwaniem stanęło dziecko? Jakiej umiejętności mu zabrakło? Jak
można mu pomóc w jej kształtowaniu?
Pamiętajmy, że dziecko w wieku przedszkolnym uczy się wielu umiejętności
społecznych, których brak może skutkować frustracją i agresją.
Dlatego rozwijajmy u dzieci następujące umiejętności:
- zawierania przyjaźni,
-dzielenia się,
-czekania w kolejce,
-umiejętności przegrywania,
-umiejętności szczerego przepraszania,
- rozwiązywania konfliktów i problemów,
-przewidywania uczuć innych, dostrzegania ich i dbałości o nie.

 

Śmiejmy się – poprawimy kondycję naszego organizmu.

Ludzie, którzy często się śmieją mają lepszą odporność, szybciej odreagują napięcie.  Gdy się śmiejemy, to w naszym ciele pojawiają się zmiany podobne do wysiłku fizycznego – serce szybciej bije, poprawia się ukrwienie naszego ciała, głębiej oddychamy, lepiej dotleniamy nasz mózg i cały organizm. Organizm pozbywa się nadmiaru adrenaliny, co daje efekt odstresowania się i relaksu.

Dzięki uśmiechowi pojawiają się też zmiany fizjologiczne. Nasz mózg wydziela endorfiny tzw. „hormony szczęścia” – związki chemiczne, które poprawiają samopoczucie, redukują siłę odczuwania bólu oraz poprawiają nastrój, dzięki czemu czujemy się zadowoleni i szczęśliwsi.

• Śmiejąc się dotleniasz mózg – nabierasz 3 razy więcej powietrza niż podczas normalnego oddychania. Pogłębiony wdech, dłuższy wydech i skurcz mięśni przepony oczyszcza płuca ze szkodliwych substancji.  Śmiech dobrze wpływa również na nasze serce – przyspiesza częstotliwość jego skurczy – i lepiej ono pracuje. Dzięki temu, że się śmiejesz zaopatrujesz swoje płuca w powietrze, które lepiej dotlenia mózg. Wówczas poprawia się nasza koncentracja, lepiej przyswajamy informacje i zapamiętujemy je.
• Śmiejąc się zwiększasz odporność – ludzie radośni, szczęśliwi, uśmiechający się  mniej chorują. Śmiech zwiększa produkcję limfocytów T, których zadaniem jest niszczenie wirusów. We krwi pojawiają się przeciwciała, które chronią błony śluzowe górnych dróg oddechowych przed zarazkami.
• Śmiejąc się rozładowujesz stres – śmiech hamuje wydzielanie tzw. hormonu stresu. Łagodzi np. siłę bólu głowy czy mięśni. Śmiejąc się możemy uporać się ze stresem, pozbyć się smutku czy złości.
• Śmiejąc się poprawiasz sobie nastrój – śmiech pozytywnie wpływa na nasze samopoczucie. Wywołuje w nas uczucie przyjemności i zadowolenia.
• Śmiejąc się mamy więcej energii – radość to taki „zastrzyk” energii, gdy jesteśmy radośni to mamy więcej zapału do pracy, do nauki. Jesteśmy bardziej kreatywni, mamy dobre pomysły, które szybko realizujemy.

 

Doceńmy śmiech jako formę okazywania emocji i śmiejmy się, gdy tylko mamy okazję.

 

 

 

Drodzy Uczniowie!!!

Wskazówki pomocne w nauce zdalnej.

• Pamiętajcie o dobrze zorganizowanym miejscu pracy, miejscu gdzie będzie się uczyć. Przypominam że zajęcia odbywają się zgodnie z planem lekcji, który macie w e-dzienniku.
• Bardzo uważnie zapoznajcie się ze wszystkimi materiałami przygotowanymi przez nauczyciela, a także z terminami wykonania zadań i sposobami przekazania rozwiązań. Uważnie czytajcie polecenia – jeśli macie wątpliwości, wykorzystajcie - proponowane przez nauczyciela przedmiotu formy komunikacji - w wyznaczonym przez niego czasie, by wyjaśnić je z nauczycielem. Pamiętajcie o zachowaniu odpowiedniej formy grzecznościowej oraz podpisywaniu wysyłanych prac.
• Starajcie się aktywnie uczestniczyć w zdalnym nauczaniu. Wiem, że taka forma nauki może budzić Wasze obawy, ale przekonacie się, że może być przystępna i atrakcyjna – o to bardzo starają się Wasi nauczyciele.
• Starajcie się systematycznie odrabiać zadania domowe i wykonywać wymagane przez nauczyciela aktywności - nie przedłużajcie niepotrzebnie czasu spędzonego przy komputerze. Pamiętajcie, by nie kopiować gotowych rozwiązań i tekstów. Przekazujcie nauczycielowi tylko swoje rozwiązania i materiały.
• Przestrzegajcie zasad bezpieczeństwa w intrenecie i higieny pracy z komputerem oraz innymi urządzeniami. Informujcie rodziców (opiekunów) o wszystkich sytuacjach, które wzbudziły Wasz niepokój.
• W miarę możliwości starajcie się pomagać swoim koleżankom i kolegom z klasy, jeśli mają jakieś trudności w odebraniu wiadomości od wychowawcy lub nauczycieli.
• Pamiętajcie, że czasem mogą wystąpić trudności w połączeniu z internetem – nie martwcie się, nauczyciele biorą to pod uwagę, bo też mogą mieć taki problem. Cierpliwie czekajcie, na pewno potem udzielą porady, jak możecie uzupełnić wiedzę, by nie mieć zaległości.
• Uczycie się w domu ale pamiętajcie o przerwach i czasie wolnym – w razie poczucia zbyt dużego obciążenia sygnalizujecie to wychowawcy i nauczycielowi przedmiotu.

Samych dobrych chwil, powodzenia drodzy uczniowie.

 

 

 

 

„Wychowywać, to znaczy kochać i wymagać”.

 

 

Jak odpowiedzialnie i mądrze wychowywać dziecko?

Być dobrym rodzicem nie znaczy pozwalać dziecku na wszystko, obsypywać go prezentami, ulegać kaprysom - być dobrym rodzicem to być z dzieckiem, towarzyszyć mu w zabawie, uczyć go zasad i pokazywać świat. Odpowiedzialność oraz moralny obowiązek realizowania tego, co dla dzieci najlepsze, daje rodzicom prawo do stawiania granic, wyciągania konsekwencji

i występowania z pozycji autorytetu. Wszystkie dzieci, bez względu na to, ile mają lat, muszą być traktowane z szacunkiem

i godnością. Powinny mieć wpajane zasady postępowania pozwalające na rozwój samooceny, samokontroli i budowanie prawidłowych relacji pomiędzy dziećmi i dorosłymi. Przestrzeganie przez dzieci zasad posłuszeństwa oraz zachowanie przez rodziców równowagi pomiędzy miłością rodzicielską a ustalonymi regułami postępowania daje dzieciom poczucie bezpieczeństwa. Zachwianie tej równowagi oznacza kłopoty wychowawcze. Najważniejsze zasady postępowania rodziców wobec dzieci:

 

Drodzy Rodzice zapewniajcie dziecku poczucie bezpieczeństwa. Nieustannie okazujcie dziecku miłość i czułość. W ramionach mamy i taty dziecko czuje się bezpiecznie. Dbajcie o to, by wiedziało, że jest kochane nawet, wtedy gdy jest niegrzeczne. Poczucie bezpieczeństwa to również jasno określone przez rodziców zasady i reguły oraz ich konsekwentne przestrzeganie. Dziecko, które zna ograniczenia potrafi odróżnić dobro od zła, zna swoją pozycję w rodzinie i ma poczucie bezpieczeństwa.

 

Poświęcajcie dziecku dużo czasu

Wspólne zabawy, czytanie książeczek, opowiadanie bajek, spacery, podróżowanie czy wykonywanie obowiązków domowych są nie do zastąpienia. Kiedy spędzacie czas z dzieckiem jesteście z nim na 100%. Dzieci, które są ignorowane lub, którym rodzice okazują obojętność mogą stać się agresywne. Nauczcie swoje dziecko, że szczęście nie jest kwestią tego ile masz, a jak wiele możesz zrobić z tym, co posiadasz.

 

Nauczcie się słuchać

Wszystkie dzieci napotykają w swoim życiu sytuacje frustrujące, bolesne lub przygnębiające. Dzieci, które rozmawiają

z rodzicami i otrzymują pomoc przy rozwiązaniu swoich problemów nabywają coraz więcej siły, pewności siebie. U dzieci,

którym tego brakuje, powstają problemy emocjonalne. Nauczcie się mówić do swojego dziecka. Mówcie do dziecka, łagodnie i spokojnie. Nie obrażajcie się, nie porównujcie go do innych, odnoście się do swojego dziecka z szacunkiem. Pamiętajcie ze słowa mogą tak samo zranić jak klaps. Jeśli zachowaliście się wobec dziecka niewłaściwie - nie bójcie się przeprosić. Chwalcie za wysiłki i za osiągnięcia. Stale powtarzajcie wiem, że potrafisz, że Ci się uda - to pomoże dziecku uwierzyć w siebie.

Wyznaczcie reguły i bądźcie konsekwentni. Zakazy i nakazy uczą małego człowieka jak żyć, co jest słuszne a co nie.

Dziecko nie rodzi się z tą widzą. Pamiętajcie też, że dziecko będzie Was nie raz sprawdzało swoim zachowaniem czy nadal nie wolno tego, co zostało zabronione - dlatego bądźcie konsekwentni.

 

Nie bójcie się stanowczości

Dziecko powinno wiedzieć, co oznacza słowo „nie”. Nie ulegajcie, gdy dziecko próbuje wymusić coś krzykiem. Starajcie się

w takich sytuacjach zachować spokój. Spokojnie i stanowczo należy powiedzieć, że nie podoba Wam się jego zachowanie.

Kluczowa zasada dobrego wychowania dziecka to wspólne zdanie obojga rodziców, bo kogo dziecko ma posłuchać, jeśli jeden rodzic mówi co innego niż drugi?

 

Pozwólcie dziecku na okazywanie uczuć

Dziećmi targają różne uczucia, często sprzeczne ze sobą. Dlatego pozwólcie dziecku: płakać, krzyczeć, bać się czy denerwować. Łzy i wściekłość pozwalają rozładować napięcie. Dziecko ma prawo do okazywania złości. Nie zmuszajcie dziecka do uległości

w każdej sytuacji, po to by innym nie sprawić przykrości. Dziecko też ma prawo do wyrażania własnego zdania.

Pozwólcie na samodzielność i własną aktywność dziecka. Pozwólcie dziecku podejmować własne decyzje np.: jaki ma założyć sweter, co zje na śniadanie itp. Zachęcajcie dziecko do samodzielnego rozwiązywania problemów. Nie chrońcie przed wszelkim ryzykiem - pokazujcie i uczcie dziecko, że jego zachowania i decyzje mają swoje konsekwencje. Uczcie porządku i dobrych manier. Dobre maniery są oznaką szacunku dla innych, jeśli szanujemy innych szanujemy też samego siebie. Ucząc norm zachowania, okazując dziecku miłość i szacunek, rodzice stają się dla niego autorytetem i wzmacniają łączącą ich więź.

Akceptujcie – jeśli nie będziecie akceptować dziecka takim, jakie jest, świetnie to wyczuje i wszystkie wysiłki wychowawcze spełzną na niczym.

 

 

 

 

JAK POPRAWIĆ KONTAKT Z DZIECKIEM...

Bywa, że mimo wielu wysiłków włożonych w wychowanie dziecka nasz kontakt z nim w okresie dorastania nie jest najlepszy. Czy można coś naprawić? Na pewno można nad tym pracować, ale nie jest to łatwe. Utracone zaufanie, brak wiary, złość to sprawy, które - gdy narastały latami - mogą być trudne do zmiany, ale są możliwe i należy próbować. Jeżeli chcesz wprowadzić zmiany, to powiedz o tym dziecku. Porozmawiaj z nim o tym, co i jak chcesz zmienić. Wyjaśnij mu dlaczego i poproś o współpracę. Dziecko musi widzieć, że zależy ci na poprawieniu kontaktu. Jeśli dotychczasowe próby porozumienia się

z dzieckiem nie powiodły się, należy podjąć nowe działania. Nie warto rezygnować z bliskości. Oboje tego potrzebujecie.

 

Jeżeli jakieś zachowanie twojego dziecka jest dla ciebie nie do przyjęcia, spróbuj to zmienić. Powiedz mu:

• jakie konkretnie zachowanie ci chodzi,
• jakie uczucia przeżywasz, gdy ono zachowuje się w ten nieakceptowany przez ciebie sposób,
• dlaczego to zachowanie jest twoim zdaniem niewłaściwe,
• jakie konsekwencje dla ciebie lub innych ma to jego zachowanie,
• jakiej zmiany oczekujesz.

 

Jeśli chcesz przeprowadzić z dzieckiem poważną rozmowę po to, by wprowadzić zmiany w waszej rodzinie, to:

• znajdź na nią jakiś spokojny moment,
• zajmuj się tylko tą konkretną sprawą,
• mów o tym, co w związku z konkretnym zdarzeniem czujesz,
• słuchaj uważnie, co dziecko ma ci do powiedzenia,
• zadbaj o to, by każdy mógł przedstawić swój punkt widzenia i wyrazić własną opinię,
• zakładaj możliwość zmiany swojego zdania,
• bądź gotowy do kompromisów,
• koncentruj się na rozwiązaniu problemu, a nie na tym kto wygra.

 

Bądź przykładem, szanuj prawa dziecka, bądź konsekwentny, ucz... i rozmawiaj

• bądź przykładem. Postępuj tak, by być wiarygodnym. Dzieci są dobrymi obserwatorami i łatwo zauważą, gdy nie robisz tak, jak mówisz.
• wymagaj, ale stawiaj dziecku warunki możliwe do spełnienia.
• bądź konsekwentny, aby dziecko liczyło się z tobą i wiedziało, że ustalone przez ciebie normy w ważnych sprawach muszą być respektowane.
• poznaj przyjaciół i znajomych dziecka. Pamiętaj, że w tym wieku koledzy odgrywają ważną rolę i często mają duży wpływ.
• szanuj prawo dziecka do własnych wyborów, opinii, dysponowania swoim wolnym czasem. Doradzaj, ale nie narzucaj swojej woli.
• nie bądź nadmiernie opiekuńczy. Pozwól dziecku zdobywać doświadczenia; ono uczy się życia przede wszystkim robiąc nowe rzeczy, sprawdzając. Czasem popełnia przy tym błędy, bądź zatem czujny i w porę reaguj.
• określ jasno zasady dotyczące zakazu stosowania środków odurzających i innych używek, ale sam też unikaj nadużywania leków, papierosów i alkoholu.
• ucz jak przezwyciężać trudności i radzić sobie w trudnych sytuacjach. Dotyczy to także sytuacji, gdy ktoś proponuje narkotyki.

 

 

CZEGO DORASTAJĄCE DZIECI POTRZEBUJĄ OD RODZICÓW?

 

Dorastające dzieci potrzebują naszej dyskretnej obecności, dostępności i gotowości do udzielenia im pomocy. Wierzą, że w porę zareagujemy, gdy dzieje się coś niedobrego i znajdziemy sposób, aby rozwiązać problem. Chcą widzieć w nas swoich sojuszników, na których mogą liczyć w trudnych momentach.

 

 

 

Czego więc potrzebują od nas nasze dzieci:

• Poczucia więzi i przynależności do rodziny. Chcą czuć, że są kochane, rozumiane i mogą liczyć na wsparcie rodziców. Potrzebują naszego szacunku, przyjaznej atmosfery w domu - poczucia bezpieczeństwa.
• Poczucia własnej wartości. Chcą, aby doceniać ich wysiłki w osiąganiu sukcesów oraz chcą mieć pewność, że nie zostaną przez nas skrytykowane i odrzucone, gdy coś się nie uda.
• Wiarygodności. Chcą mieć pewność, że zachowujemy się tak jak mówimy, ale także, że potrafimy przyznać się do własnych słabości, niewiedzy i błędów.
• Sprawiedliwego traktowania. Przekonania, że rodzice w niejasnej sytuacji zareagują w oparciu o wnikliwe rozpatrzenie sprawy.
• Stanowczości w ważnych sprawach. Potrzebują jasno określonych reguł i konsekwencji w ich przestrzeganiu.
• Poszanowania intymności i dyskrecji. Chcą mieć pewność, że granice ich prywatności są przez nas respektowane.

                               Informacja dla uczniów klasy 8

 

Porady pedagog szkolnej dla rodziców i uczniów

Jak zorganizować dzieciom warunki do nauki w domu, jak motywowaći wspierać dzieci do systematycznego ucenia się poza szkołą, a także zadbać o bezpieczeństwo w sieci.

DROGI UCZNIU I RODZICU!

W tym wyjątkowym okresie wymaga się od Was większego zaangażowania do zorganizowania czasi i miejsca na naukę. Należy położyć większy nacisk na naukę indywidualną, która wymaga samodzielności, samokontroli i samodyscypiny.  Rodzice w tym maja wspierać swoje dzieci w taki sposób, by  wraz z nauczycielami motywować je do samodzielnej i systematycznej pracy. Pamiętajcie, że brak motywacji i systematyczności może być jednym z największych problemów w zdobywaniu wiedzy.

Czy Twojemu dziecku brakuje motywacji do nauki w domu? Ma do wykonania wiele zadań, ale nie może się zmotywować?  Nie wiecie od czego zacząć i polepszyć efektywność uczenia się? Oto kilka zasad, które zmotywują każdego:

1.Poszukajcie ważnego powodu do nauki!

Jeśli będziesz dokładnie wiedzieć po co i dlaczego się uczysz to pojmiez też wartość nauki. Przedmioty, które teraz wydają ci się niepotrzebne, w szerszym ujęciu mogą wpłynąć np. na zaliczenie egzaminu. Stwórzcie listę korzyści płynących z nauki!

2.Poszukajcie inspirującego miejsca do nauki!

Zbyt góśne lub nieuporządkowane miejsce do nauki może wpłynąć na jej jakość. Zadbajcie o to, by nic nie odciągało uwagi dziecka podczas rozwiązywania zadań. Upewnijcie się, że wszystkie potrzebne materiały są pod ręką.

3.Uczcie się z innymi!

Współpraca z innymi, dzielenie się z pomysami, wspólne rozwiązywanie problemów wzmaga zainteresowanie nauką i poszerza zakres wiedzy. Dzielcie się pomysłami i zadawajcie pytania na wspólnej poczcie, grupie dyskusyjnej.

4.Wprowadź poranną rutynę!

Rozpocznijcie poranek od czegoś inspirującego. To w jaki sposób rozpoczyna się poranek może zdeterminować cały dzień. Jeśli wstajesz późno i nie masz określonego celu to twoje działania są chaotyczne i trudno ci będzie znaleźć odpowiednią motywację do nauki. Zaplanuj poranek tak, by chętniej rozpocząć czas nauki o ostalonej przez was wspólnej porze.

5.Stwórzcie własną mape marzeń!

Mapa marzeń to nic innego jak kolaż inspirujących słów, haseł, rysunków, zdjęć, cytatów, które wzbudzają motywację i pozwalają skupić na celach i zadaniach. pobaw się i stwórz własną!

Ponadto warto pamiętać!

Bądź systeatyczny! Trzymaj się ustalonych terminów na wykonanie zadania. Nie odkładaj na kolejny dzień.

Kontaktuj się ze swoim wychowawcą i nauczycielami. Zadawaj im pytania drogą elektroniczną, jeśli czegoś nie rozumiesz.

Korzystaj tylko z bezpiecznych stron internetowych, przeznaczonych do nauki, podanych prez nauczycieli. Nie trwoń czasu na gry i portale społecznościowe.

 

DRODZY RODZICE!

Jak zapobiegać uzależnieniu od gier komputerowych u dzieci

Uzależnienie od gier obejmuje nie tylko gry komputerowe, ale także gry wykorzystujące inne media elektroniczne - konsole, i - pody, telegony komórkiwe itd. Istnieją dowody na to, że gry komputerowe mogą być źródłem agresji,mogą wywierać szkodliwy wpływ i mogą uzależniać. Należy podkreślić, że efekty są niezwykle indywidualne i zależą od wielu czynnikoów, a nie tylko od czasu spędzonego na graniu. Inne czynniki to np. wiek, dojrzałość emocjonalna, rodzaj gier, posiadanie specyficznych cech osobowościowych (np. niska samoocena, czy też nieśmiałość w kontaktach z innymi ludźmi). Ze względu na to, że uzależnienie od gier komputerowych u dzieci jest bardziej destrukcyjne, zwłaszcza w ujęciu długofalowym, warto zastanowić się, w jaki sposób można zmniejszyć ryzyko uzależnienia.

OTO KILKA PORAD:

• ograniczenie czasu spędzonego NA GRANIU - zaleca się, aby czas spędzony przed komputerem czy telewizorem był ograniczony do około 2 godzin dziennie, ważne jest, aby nie ograniczać się tylko do limitowania czasu grania, ale także zaproponować alternatywne formy rozrywki dla dzieci - pokazać, że poza światem gier istnieje także rzeczywisty świat;
• kontrolowanie tematyki gier - na wstępie należy podkreślić, że nie chodzi tutaj o podejmowanie decyzji w co grać za dziecko, ale raczej z dzieckiem (ważne jest, aby mieć świadmość jak wiele przemocy zawierają gry, w które gra dziecko);zasady bezpieczeństwa w Internecie  - korzystaj z oprogramowania ograniczającego dostęp do stron zawierających nieodpowiednie treści, ucz dziecka odpowiedniego korzystania z Internetu;

 

 

CZEGO DORASTAJĄCE DZIECI POTRZEBUJĄ OD RODZICÓW?

Dorastające dzieci potrzebują naszej obecności, dostępności i gotowości do udzielania im pomocy. Wierzą, że w porę zareagujemy, gdy dzieje się coś niedobrego i znajdziemy sposób, aby rozwiązać problem. Chcą widzieć w Nas swoich sojuszników, na których mogą liczyć w trudnych momentach.

Czego więc potrzebują od nas Nasze dzieci:

• Poczucia więzi i przynależności do rodziny. Chcą czuć, że są kochane, rozumiane i mogą liczyć na wsparcie rodziców. Potrzrebują naszego szacunku, przyjaznej atmosfery w domu - poczucia bezpieczeństwa.
• Poczucia własnej wartości. Chcą, aby doceniać ich wysiłki w osiąganiu sukcesów oraz chcą mieć pewność, że  nie zostaną przez nas skrytykowane i odrzucone, gdy coś się nie uda.
• Wiarygodności. Chcą mieć pewność, że zachowujemy się tak jak mówimy, ale także, że potrafimy przyznać się do własnych słabości, niewiedzy i błedów.
• Sprawiedliwego traktowania. Przekonania, że rodzice w niejasnej sytuacji zareagują w oparciu o wnikliwe rozpatrzenie sprawy.
• Stanowczości w ważnych sprawach. Potrzebują jasno określonych reguł i konsekwencji w ich postrzreganiu.
• Poszanowania intymności i dyskrecji. Chcą mieć pewność, że granice ich prywatności są przez nas respektowane.

 

 

UWAGA UCZNIOWIE I RODZICE! - 27. 01. 2021R.

   Pojawiło się kolejne zagrożenie dla dzieci i młodzieży w sieci. Korzystając z Internetu można ściągnąć na swoje telefony grę o nazwie RUCOY Online. Grę pobiera się na telefon, komputer tak jak inne aplikacje.

"Ruccoy Online to old schoolowa gra MMORPG przeznaczona na urządzenia mobilne z androidem. Ten tytuł zachwyci wszystkich fanów  gier w stylu retro swoim urzekającym, pixelowym stylem graficznym. Jak na solidnego MMORPG - a przystało Rucoy oferuje stale powiększany, otwarty świat oraz rozgrywkę z masową ilością graczy jednocześnie. Znajdziemy tutaj system levelowania postaci bez żadnego limitu, rozmaite opcje personalizacji awatara, system ekwipunku, możliwość zmiany klasy w dowolnym momencie rozgrywki, system drużyn, klany/gildie, pvp, chat i dużo, dużo grindu. Ciekawym rozwiązaniem jest system klątw, nakładanych na PK - rów, polujacych na niewinnych graczy. Kolejne aktualizacje mają wprowadzić między innymi system dotkliwych kar, związanych ze śmiercią postaci". 

(źródło: https://mmorpg.org.pl/gra/rucoy-online)

Drodzy Uczniowie pamiętajcie, że korzystanie z Internetu ma swoje nieocenione zalety, ale nie jest wolne od zagrożeń. Nie bądźcie łatwowierni, bądźcie czujni i zawsze kiedy poczujecie się zagrożeni lub coś wzbudzi Wasz niepokój poproście o pomoc innych przede wszystkim Rodziców.

Szanowni  Rodzice Waszym obowiązkiem jest dbać o bezpieczeństwo dzieci. Przyjrzyjcie się jak dziecko korzysta z Internetu, jakie strony lubi oglądać, zwróćcie uwagę na znajomych z którymi korespondują dzieci za pośrednictwem Internetu. Warto ustalić wspólnie ze swoimi dziećmi zasady korzystania z Internetu.

 

 

                                                                                                                              Pedagog szkolna

                                                                                                                         Katarzyna Grześkowiak

 

 

 

Życzę zdrowych, radosnych świąt Bożego Narodzenia. Samych miłych chwil w rodzinnym gronie. Szczęścia w nadchodzącym roku 2021. Życzę przede wszystkim tego, żeby nasze zajęcia już niedługo odbywały się w formie stacjonarnej w szkole.

                                                       WESOŁYCH ŚWIĄT!!!

 

 

                                                                                                        Pozdrawiam serdecznie

                                                                                                              pedagog szkolna

                                                                                                       Katarzyna Grześkowiak

 

 

DRODZY RODZICE.

Bardzo się cieszę, że w tym trudnym czasie, stosujecie się do ogólnopolskich zaleceń i Wasze dzieci pozostają w domach.

Ufam, że dzięki waszemu wsparciu, nasi uczniowie radzą sobie ze zdalną nauką. Proszę znajdzćie codziennie czas. aby pomóc swoim dzieciom.

Aby nauka była efektywna potrzebne jest:

1.Robienie, co godzinę lub częściej, 10 lub 15 - minutowych przerw.

2.Wsparcie ze strony dorosłych (dyskretne sprawdzanie, czu dziecko uczy się, kontrolowanie, czy wszystkie zadania są wykonane, pamiętanie, że nie należy wyręczać dziecka w pracy).

3.Docenianie wysiłku poprzez chwalenie samodzielności dziecka i zauważanie postępów w nauce.

To wszystko podnosi samoocenę dziecka i motywuje je do dalszej pracy.

 

                                                                                              Pozdrawiam Państwa

                                                                                                pedagog szkolna

                                                                                           Katarzyna Grześkowiak